“Ik ben zo blij dat ik dyslexie heb,...”
Ik kon vroeger zeer moeilijk leren, het grote probleem was lezen. Toen ik op de lagere school zat was dyslexie nog niet zo bekend.
Lezen ging bij mij dus erg slecht. We moesten om de beurt hardop voorlezen in de klas. Op de één of andere manier vond een leraar het erg leuk om mij als enige voor de klas te roepen zodat ik hardop moest gaan voorlezen. Ik werd door iedereen uitgelachen (incl. de leraar zelf). Dit ging na de lessen en op het schoolplein verder. Omdat ik me hier geen raad mee wist kwam ik vaak in een vechtpartij terecht. En dit resulteerde er uiteindelijk in dat ik van school werd gestuurd. Op de school die daarna kwam kon ik gewoon qua lezen niet meekomen met de rest. Uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat ik dyslexie heb. Ik moest naar een speciale LOM school gaan. Aan het einde van deze LOM school, kreeg ik het advies om niet naar een normale school te gaan zoals een Lagere (Technische) School omdat dit te moeilijk voor mij zou zijn. Gelukkig heeft mijn moeder haar “poot” stijf gehouden en ben ik toch naar de LTS gegaan. Ik heb deze school met goede resultaten kunnen afronden.
School was moeilijk genoeg dus ben ik op mijn 18de gaan werken bij Radio Modern (een soort Mediamarkt). Hier heb ik iets van 6 jaar gewerkt. Hier heb ik veel geleerd, namelijk omgaan met mensen. Om een goede verkoper te zijn (wat ik ook zeker was) moet je je goed kunnen verplaatsen in mensen. Je moet kunnen achterhalen wat hun behoeftes zijn en wat ze willen.
Aangezien ik altijd al interesse heb gehad in geld (en vooral de verhalen dat je met geld meer geld kan maken) heb ik de overstap gemaakt naar de financiële wereld. Het was toen 1999. Omdat ik geen diploma’s had, kreeg ik een simpele baan op de administratie.
Na drie maanden achter de schermen te hebben gewerkt, werd ik onverwacht opgeroepen voor een gesprek met mijn leidinggevende. Het was me niet helemaal duidelijk wat er aan de hand was – had ik te veel fouten gemaakt? Maar in plaats van kritiek gebeurde iets onverwachts. Hij zag mijn kracht in het omgaan met mensen en vond het zonde om me in de anonimiteit te laten werken. “Je hoort voor de schermen te staan” zei hij. En zo kreeg ik, in plaats van een berisping, een nieuwe rol waarin mijn talenten echt tot hun recht kwamen. Een onverwachte promotie die alles veranderde.
Later kreeg ik te horen dat ik wel een verplichte cursus moest doen. Ik dacht, dit kan niet waar zijn!!!!!,…….Als ik dit van te voren had geweten dan was ik zelf wel opgestapt. In de financiële wereld zitten allemaal mensen die HBO of universiteit hebben gedaan,…daar zat ik dan met mijn LTS diploma. We kregen met een man of 20 een opleiding. De opleider had gezegd dat als iedereen slaagt dat er dan een groot feest gehouden zou worden,…….er was één iemand die niet geslaagd was,……………….drie keer raden wie dat was. Door mijn dyslexie had ik een bewijsdrang gekregen,…. Ik moest en zou me kunnen vergelijken met die andere hooggeschoolde collega’s van me. Ik heb 8 jaar avondstudie gedaan en heb inmiddels een werk en denkniveau van HBO+. Ik ben trots dat mijn doorzettingsvermogen me van een LOM-school naar HBO+ niveau heeft gebracht.
Zelfs nu nog moet ik om de 3 jaar 3 zware examens doen om mijn behaalde vakbekwaamheid diploma’s te behouden. Ik zie hier altijd zo verschrikkelijk tegen op, want ik moet denk ik wel 6 keer zo veel tijd in deze cursussen stoppen, als een gemiddelde cursist. Maar gelukkig heb ik in de jaren een ijzeren discipline opgebouwd en stop ik gewoon niet voordat ik een doel heb behaald.
Jaaaaren lang heb ik me voor mijn dyslexie geschaamd, veel collega’s / vrienden / familieleden wisten het niet, en vele van hun weten het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Het punt van schaamte ben ik voorbij toen ik eigenlijk besefte dat ik niet ondanks mijn dyslexie, maar dankzij mijn dyslexie de persoon ben geworden die ik nu ben.
Ik heb me wel eens afgevraagd waarom ik zo goed met mensen kan opschieten. Ik denk dat dat door het volgende komt.
Waarom ik zo goed met mensen kan opschieten
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik iets van 4 jaar oud was. Dit was een moeilijk periode voor me. Als ik bij me moeder was, wilde ik bij mijn vader zijn, en andersom. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Zelfs hieruit is een bijkomend voordeel ontstaan. Mijn moeder en mijn vader zijn echt totaal andere personen. Mijn moeder is gaan samenwonen met een nieuwe man. Mijn vader is opnieuw getrouwd.
Het leuke is dat ze zo verschrikkelijk verschillend van elkaar zijn, waardoor ik eigenlijk het beste van twee werelden heb meegekregen. Bij mijn vader kan ik echt verschrikkelijk veel lol maken, gewoon niet te moeilijk praten. Bij de andere kant van de familie is het totaal anders. Serieuze gesprekken die inhoudelijk behoorlijk diep kunnen gaan. Ik zeg wel eens voor de grap dat ik dankzij deze twee totaal verschillende opvoedingen met 98% van de mensen kan opschieten.
Door deze totaal verschillende duo opvoeding heb ik een groot empathisch vermogen opgebouwd, vind ik het leuk om met mensen om te gaan en wil ik in mensen investeren om ze het beste uit zich te halen. Ik krijg hier weer energie van. Dit alles heeft me gemaakt tot een echte knokker (gelukkig niet meer zoals op het schoolplein van vroeger). Op een gegeven moment had ik het financieel heel erg goed, en hoefde ik niet meer te werken om de vaste lasten te betalen.
Ik ging nadenken wat ik echt zou willen,……wat zou mijn toegevoegde waarde kunnen zijn voor een ander,…. Dit heeft me uiteindelijk doen besluiten om te beginnen als Financieel (Budget)Coach en Mentor. Bij deze wil ik ook graag alle uitlachers,… en meneer de Boer (de leraar) bedanken voor het uitlachen. Dit gelach kon twee kanten opgaan of ik was getekend voor het leven, en was een timide persoon geworden,…………………….maar ik ben een knokker geworden die nooit opgeeft !!!!
Wat zeggen ze ook altijd weer,……………”Wie het laatst lacht, lacht het hardst.”